Εκκλησία δαιμόνων?

Καλησπέρα ξανά. Θα αναφέρω μια παράξενη ιστορία που μου συνέβη στο χωριό της γιαγιάς μου. Ήταν απογευματάκι κάπως αργά (εγώ πρέπει τότε να ήμουν 13 χρονών) και βρισκόμουν στην πλατεία του χωριού μαζί μ’ έναν φίλο γειτονόπουλο. Πονηρό λοιπόν το αγοράκι μου προτείνει να περπατήσουμε έναν δρόμο που ξεκίναγε από την πλατεία (αν μπορείς να την πεις έτσι καθότι μιλάμε για χωριό με 20 σπίτια το πολύ) ο οποίος ήταν χωματόδρομος χωρίς φώτα και οδηγούσε προς το βουνό. 

Δεν αρνήθηκα και αρχίσαμε πεζοπορία μιλώντας περί ανέμων και υδάτων. Καθώς ανεβαίνουμε καθότι ήταν και κάπως αργά μας πιάνει σκοτάδι. Στο πλάι του δρόμου κατέβαινε ένα ρυάκι αρκετά μεγαλούτσικο. Ξαφνικά λοιπόν ακούμε τρεχαλητό μέσα στο ρυάκι, σαν κάποιος να ερχόταν καταπάνω μας τρέχοντας και πλατσουρίζοντας τα πόδια του στο νερό αλλά δεν βλέπαμε τίποτα. Μείναμε κοκαλωμένοι προσπαθώντας να διακρίνουμε κάποιον αλλά ο ήχος των βημάτων είχε πλησιάσει σχεδόν μπροστά μας χωρίς εμείς να βλέπουμε κανέναν. Κάναμε μεταβολή και τρέχαμε πανικόβλητοι και ο ήχος να μας ακολουθεί σε απόσταση αναπνοής. Τι είναι αυτό ρε Γιάννη τον ρωτάω τρέχοντας και πανικόβλητη μπας κι έβλεπε κάτι που δεν έβλεπα. Ένα παπάκι μου λέει τρομοκρατημένος, μην φοβάσαι. Τι παπάκι λέω εγώ από μέσα μου, 70 κιλών; Άλλα δεν ήταν η ώρα κατάλληλη να το αναλύσω και να το αντικρούσω. Φτάνοντας πια στην πλατεία που ξεκινήσαμε, κι έχοντας χάσει κάποια χρόνια από την ζωή μου, καθίσαμε να πάρουμε ανάσα. Τι ήταν αυτό ρε Γιάννη ξαναρωτάω. Δεν ξέρω μου λέει δεν έβλεπα τίποτα. Αργότερα κάποια άλλη φορά που είπε για ένα εκκλησάκι που βρισκόταν στο πλάι του δρόμου μέσα στο ρέμα. Μου είπε λέει ότι εκεί είχαν κάψει γυναίκες που τις είχαν θεωρήσει μάγισσες τα πολύ παλιά χρόνια και ότι το εκκλησάκι μέσα δεν είχε εικόνες από Αγίους αλλά από δαιμόνια. Τι βλακείες λέει;, σκέφτηκα, εκκλησάκι με δαίμονες; Ωστόσο συγκράτησα την ιστορία. Κάποια χρόνια μετά βρίσκομαι στον ίδιο δρόμο με τον ξάδερφο μου (μέρα αυτή τη φορά) θυμήθηκα την ιστορία και του την διηγήθηκα. Πάμε μου λέει να δούμε. Πάμε του λέω. Φτάσαμε σε εκείνο το σημείο και ψάχνοντας αριστερά κάτω από τον δρόμο βλέπω το εκκλησάκι. Το περίεργο ήταν ότι δεν είχε σταυρό, σαν να είχε κοπεί και το ιερό από πίσω ήταν γκρεμισμένο. Κατεβήκαμε μέχρι την πόρτα του, ή οποία ήταν ξύλινη σκοροφαγωμένη και κλειστή με αλυσίδα και λουκέτο. Σκεφτήκαμε ότι αν την ταρακουνάγαμε έτσι ψιλοξεμονταρισμένη όπως ήταν και παλιά, μπορεί και να την ανοίγαμε από κάποια άκρη. Και αρχίσαμε να την τραβολογάμε με δύναμη. Από το πουθενά σηκώθηκε ένας απίστευτος αέρας και μέσα στον αέρα ήταν σαν να ακουγόντουσαν πολλές φωνές χωρίς να διακρίνεις τι λένε. Για άλλη μια φορά πήρα τρέχοντας τον κατήφορο και ουδέποτε ξαναπήγα εκεί. Δεν γνωρίζω αν η ιστορία ήταν αληθινή, δεν την έχω πιστέψει παρόλο το γεγονός. Ούτε αν το πρώτο γεγονός είχε σχέση με το δεύτερο. Ήταν όμως μια από αυτές που μείναν χωρίς εξήγηση στο μυαλό μου.

Πηγή: tromaktikesistories.blogspot.com